Þetta var eftirminnilegur dráttur! gólar hann kotroskinn, maðurinn með grímuna og græna hattinn. Með skjálfta í kroppnum öllum halla ég mér fram og miða af veikum mætti á hvítt postulínið. Blóðugt slím neitar að skilja sig frá upphafsstað sínum og ég sit í sömu stellingunni, dofin og bogin yfir vaskinum eins og dýr í taumi. Að lokum kemur kona klædd hvítum buxum og blárri mussu og aumkar sér yfir mig. Hún réttir mér tissjú og færir mér vatn. Þegar hún tekur við tómu glasinu greini ég í augum hennar skilningsríkt bros.
Í garðinum er hola. Þegar ég halla mér aftur í stólnum og gjóa augunum til vinstri sé ég hann liggja í blóði sínu, í tveimur hlutum. Andvana á grænum bakka, vinur minn jaxlinn. "Svona var hann þá klofinn" huxa ég með mér, "líkur mömmu sinni, þessi elska..."